فرایند سبز در معماری فرایندی دیرینه است. از هنگامی که بشر غارنشین برای اولین بار به این مهم پی برد که انتخاب غاری رو به جنوب، از لحاظ دمای محیط بسیار مناسب‌تر از غاری است که دهانه آن به سمت شمال است، به درک تازه‌ای از حضور طبیعت در زندگی‌اش پی برد. این درک تازه معطوف به این مهم است که معماری سبز برای محیط‌های مصنوع و انسان آفرینش، بهترین فرایند برای طراحی ساختمان‌ها است. به گونه‌ای که تمام منابع وارده به ساختمان، مصالح آن، سوخت یا اشیا مورد استفاده ساکنان، نیازمند پدید آوردن یک معماری پایدار هستند.

بسیاری از ساختمان‌های موجود از گذشتگان حداقل یکی از ویژگی‌های متعدد و قابل تشخیص معماری سبز را درون خود دارد. با این حال تعداد اندکی از آنها کل این فرانید را در خود کامل می‌کند. در معماری سبز تمامی موضوعات به یکدیگر وابسته بوده و در هر تصمیم‌گیری باید تمامی جنبه‌های آن مورد بررسی قرار گیرد و بدین ترتیب ایده بررسی اصول مجزا با آن در تضاد قرار می‌گیرد. هر ساختمان باید به گونه‌ای طراحی شود که نیاز آن به سوخت فسیلی به حداقل برسد. ساختمان‌ها باید به گونه‌ای طراحی شوند که قادر به استفاده از اقلیم و منابع انرژی محلی باشند.

هر ساختمان باید به گونه‌ای طراحی شود که استفاده از منابع جدید را به حداقل برساند و در پایان عمر مفید خود، منبعی برای ایجاد سازه‌های دیگر به وجود بیاورد.

معماری سبز به تمامی افرادی که از ساختمان استفاده می‌کنند احترام می‌گذارد. هر ساختمان باید زمین را به گونه‌ای آرام و سبک لمس کند و در نهایت تمامی اصول معماری سبز نیازمند مشارکت در روندی کل‌گرا برای ساخت محیط مصنوع هستند. بر حسب این اصول طراحان معمار دست به خلق ایده‌های تازه و جدید می‌زنند که در برخی از آنها تا حدی موفق و در برخی از آنها ناموفق هستند.

نکته‌ای که باید اشاره شود این است که هرگز نباید معماری سبز را با بام سبز اشتباه گرفت. دیده شده بام سبزهایی برای برج‌های بلند طراحی می‌شود که در فضاهای بلا استفاده و بی‌روح ساختمان درختچه‌ها و یا بوته‌هایی کاشته می‌شود تا به عنوان لکه‌هایی سبز دیده شوند. این لکه‌ها هرگز نمی‌تواند به جای معماری سبز قرار بگیرد و در تعریف آن بگنجد.

استفانو بویری طراح ایتالیایی ساختمانی را طراحی کرده است که می‌توان گفت تاحدی به معماری سبز نزدیک است. این ساختمان بوسکو ورتیکال نام دارد که در حدود 5 سال طول کشید تا در منطقه پورتا نووا میلان درهای خود را به روی ساکنانش باز کند. بوسکو ورتیکال یعنی جنگل عمودی. این ساختمان شامل دو برج سبز با 113 واحد آپارتمانی است که هر یک از آن‌ها نمای وسیعی از شهر را به نمایش می‌گذراد.

این طرح با پوشش گیاهی خاص خود، شامل بیش از 1000 گونه متفاوت از درخت، درختچه و گیاهان مختلف است. این ساختمان با 780 گیاه کاشته شده و به دنبال تنوع زیستی سایت است که ممکن است در طول ساخت پروژه تاثیرات متفاوتی داشته باشد. بوسکو ورتیکال برج‌هایی است به ارتفاع 112 متر، با بالکن‌هایی بتنی که هر یک از بالکن‌ها از سطح نما بیرون زده است. هر واحد مسکونی نقش یک باغ خصوصی را دارد که فضاهای داخلی را از آلودگی صوتی، ذرات گرد و غبار، بادهای تند و تابش مستقیم آفتاب محافظت می‌کند.

در پشت بام، پنل‌های فتوولتاییک به خود کفایی ساختمان کمک می‌کنند. فاضلاب ساختمان تصفیه شده و مجددا برای آبیاری سطح وسیع گیاهان ساختمان مورد استفاده قرار می‌گیرد. به جز این، به عنوان بازسازی و احیا بخشی از منطقه جاده‌های اصلی و پارکینگ‌ها در زیرزمینی قرار داده شده‌اند، همچنین فضایی به اندازه صد و شصدهراز متر مربع مخصوص پیاده روی در نظر گرفته شده که شامل گیاهان، میدان‌های عمومی و پل‌ها است. این طرح با هدف کاهش مصرف انرژی و به عنوان یک تجربه گیاه شناسی و معماری اجرا شده که این هدف هم از طریق برگ‌های گیاهان که باعث تصفیه نور خورشید می‌شوند و هم توسط محیط زیست مهمی که در هر تراس ایجاد شده امکان پذیر است.

استفان بویر در مراسم افتتاحیه این پروژه می‌گوید: من فکر می‌کنم این طرح یک نمونه اولیه از یک راه ممکن برای گسترش قلمرو طبیعی در زمینه شهری است. هر چند که این کار یک راه واحد و منحصر به فرد برای اجرای تنوع زیستی در محیط شهری نیست، اما به طور قطع یکی از مهم ترین راه‌های زیست محیطی در این زمینه است. بوسوکو ورتیکال کانسپتی جدید از آسمان خراش‌هایی است که در آن مردم و گیاهان در کنار هم زندگی می‌کنند.

این طرح اولین نمونه در دنیای مجتمع‌های مسکونی است که باعث گسترش تنوع زیستی گیاهان و جانوران است. بوسکو ورتیکال جنگل را به صورت آپارتمان‌‎هایی عمودی در آورده و به ساکنین و همسایه‌ها امکان استفاده از هوای پاک و منظر ه‌ای فوق العاده داده است. در واقع فضای سبز را به قلب زندگی صنعتی و شهری کشانده است.

زیر بنای این بنا 40 هزار متر مربع است در هر طرف خانه‌های 76 متری 900 درخت بالغ جا می‌شود. طول این درختان در هر بالکن بین 3 تا 9 متر متغیر است اما باید دید ساختمان و درختان چه واکنش نشان می‌دهند و درختان تا چه حد می‌توانند در مقابل بادها مقاومت کنند. مقدار فضای مورد نیاز برای همین اندازه درخت و بوته در یک باغ 50 هزار متر مربع است و 10 هزار متر مربع هم در جنگل‌های طبیعی فضا می‌برد. با سیستم آبیاری و نوری، منابع مورد نیاز این جنگل‌ها تامین می‌شود.

بوسکو ورتیکال کاندیدای مقام بهترن سازنده جنگل‌های هنری و مصنوعی در دنیا است. استفانو بویلی در تحقق بخشیدن به رویای هوای پاک در شهرها است. بوسکو ورتیکال البته به خوبی توانسته است فضای سبز را به آپارتمان‌ها بیاورد اما باید دید در ادامه، با رشد و گسترش درخت‌ها و گونه‌های گیاهی، تا چه حد این ایده می‌تواند در زیر مجموعه معماری سبز جا بگیرد.