در آن زمان هزينه ساخت چنين پروژه اي از سانفرانسيسکو تا لس آنجلس حدود شش ميليارد دلار برآورد شد که اين رقم حدود يک دهم هزينه ساخت قطار ريلي پرسرعت در همان مسير بود. اين ايده، بسيار انقلابي است و آن قدر مزيت دارد و از معايب سيستم هاي کنوني حمل ونقل به دور است که اصلاگمان نمي کنيم امکان پذير باشد. شايد فکر کنيم اين هم يکي از ايده هاي دم دستي دانشجوياني است که با مشکلات فني اجراي ايده هاي مهندسي آشنا نيستند و به همين دليل هم هيچ علاقه اي نداريم که به بقيه ويژگي هاي اين سيستم رويايي دقت کنيم، اما اگر بدانيم ارائه دهنده اين سيستم حمل ونقل، «الون ماسک» است، ماجرا عوض مي شود.

سيستم جديد چيست و چگونه کار مي کند؟
ايده «ماسک» درباره سيستم تازه حمل ونقل، هايپرلوپ نام دارد. بخش اصلي اين سيستم جديد، لوله هايي است که درون شان خلااست. کپسول ها يا محفظه هايي هم درون اين لوله هاي خلاحرکت مي کنند. هر کدام از اين کپسول ها مي تواند تعدادي مسافر را (که البته هنوز تعداد دقيق آن مشخص نشده است)، با سرعت ميانگين ٩٦٠ کيلومتر در ساعت جابه جا کند. سرعت ميانگين ٩٦٠ کيلومتر در ساعت، يعني اين سيستم مي تواند مسير ٥٧٠ کيلومتري لس آنجلس تا سانفرانسيسکو را در مدت ٣٥ دقيقه طي کند. البته طراحان اين سيستم جابه جايي مسافر مدعي هستند عدد ٩٦٠ کيلومتر بر ساعت، متوسط سرعت اين وسيله نقليه است و اين وسيله مي تواند حتي به سرعت هاي بيش از هزارو ٢٠٠ کيلومتر در ساعت هم برسد. اين وسيله حمل ونقل اگر ساخته شود، مزاياي بسياري خواهد داشت. طراحان اين سيستم، هدف از اجراي اين سيستم ارتباطي را کاهش هرچه بيشتر زمان لازم براي سفر بين شهرها بيان کرده اند. علاوه براين، استفاده از هايپرلوپ در مقايسه با سيستم هاي ريلي موجود نيز، بسيار مقرون به صرفه تر به نظر مي رسد. حتي بهترين سيستم هاي حمل ونقل ريلي و قطارها هم با مشکلاتي دست وپنجه نرم مي کنند، اما به نظر مي رسد هايپرلوپ بتواند بر اين مشکلات پيروز شود. براي مثال، يکي از مشکلات همه سيستم هاي حمل ونقل، وجود هواست. وجود هوا و مقاومت ناشي از آن، يکي از موانع اصلي براي دسترسي خودروها و قطارها به سرعت هاي زياد است.

اجزاي سيستم جديد
براي راه اندازي چنين پروژه اي، به مجاري يا لوله هايي با ساختاري ويژه نياز است. اين ساختارها را هم مي توان زير زمين بنا کرد و هم روي زمين. سپس قطارها را درون اين مجاري يا لوله ها قرار مي دهند. قطارها مي توانند مسافران را با سرعت متوسط حدود ٩٦٠ کيلومتر بين سانفرانسيسکو و لس آنجلس جابه جا کنند. اين طرح تا اينجا شبيه يک مترو پرسرعت است، اما تفاوت اصلي اين طرح با متروهاي کنوني اين است که قطارها يا محفظه هاي اين طرح، درون لوله هايي با خلاجزئي حرکت مي کنند. علاوه براين، قطارهاي يادشده با استفاده از نيروي الکترومغناطيسي، روي لايه اي از هوا معلق هستند. همچنين در طول محفظه ها موتورهاي القايي خطي تعبيه شده است که تا سرعت را در هر مقطع به اندازه مطلوب افزايش يا کاهش دهد. «ماسک» معتقد است فراهم کردن تيوب خلاکار دشواري است و کافي است نشتي کوچکي صورت گيرد تا کل سيستم از کار بيفتد.