آسانسورها مدت زمان نسبتاً طولانی است که مورد استفاده قرار گرفته اند؛ شاید نه آن هایی که در چند ثانیه صدها متر صعود میکنند، بلکه اجداد اولیه این فنآوری اغلب نیروی انسانی داشته و حوالی قرن سوم قبل از میلاد ابداع شده اند. این پلتفرم های اولیه شامل چرخ و تسمه گردان که عمل بالا بردن را مهیا مینمودند در نهایت به "کابین های صعودی" تکامل یافتند که به ابر آسمانخراش های مسکونی یا تجاری (بالای 300 متر) اجازه میدهند بر خط آسمان شهرهای سرتاسر جهان تسلط پیدا کنند. به آسانسورها می توان برای بسیاری از پیشرفت های معماری و شهرسازی اعتبار بخشید. اختراع و توسعه آنها به ساخت و اسکان سازه هایی که ما امروز میبینیم امکان داده است. 
ابر آسمانخراش ها همانند شهرها در حال رواج بیشتر هستند و معماران برای تفوق بر خط آسمان با هم در رقابت قرار دارند و ذره ذره خود را بیشتر به عمق اتمسفر نزدیک میکنند. این ساختمان ها چالش های سازه ای هستند به نحوی که مهندسین باید فن آوری های ساخت و سازی که می تواند در برابر نیروهای جانبی ارتفاعات بالا و سازه های بلند مقاومت کند را توسعه دهند. اما موضوع عملی حرکت در این ساختمان ها چیست؟ برای انتقال عمودی چه برنامه ای در پیش است؟ چگونه آسانسورها باید برای استفاده عملی موثر از این ابر آسمانخراش ها تکامل پیدا نماید؟
تکنولوژی اولیه آسانسور خطرات بسیاری را با خود به همراه داشت، وزنه و سیستم قرقره آن هیچ مکانیسم ایمنی هنگامی که تسمه ها یا کابل های حمال دچار شکست یا پارگی میشدند نداشت. دستگاه های ایمنی برای اولین بار در نمایشگاه جهانی نیویورک توسط "الیشا اوتیس" در سال 1854 عرضه شد. او توجه کاربران را جلب نمود تا شاهد قطع شدن کابل حمایت آسانسور باشند تا به جای سقوط کابین آسانسور یک دستگاه ایمنی کابین را نگه دارد. کار وی الهام بخش اعتماد به نفس در طراحی و استفاده از آسانسور بود. این اختراع هنوز هم امروزه استفاده میشود و آسانسور را امن تر نموده و موجب گشته تا صعود به 300 متری کمی احساس امنیت بیشتری به همراه داشته باشد. اما حتی با این دستگاه انقلابی، تکنولوژی آسانسور همواره در فراز و نشیب تکامل یافته است.
شرکت "اوتیس" در حال حاضر راه هایی را مهندسی مینماید تا آسانسور برج هایی شبیه به برج خلیفه و برج پادشاهی سعودی را پوشش دهد که بیش از 800 متر ارتفاع دارند و به عنوان فوق ابر آسمانخراش! شناخته میشوند. برای برج خلیفه، اوتیس یک آسانسور دو طبقه با کامپیوتر هماهنگ کننده اعزام، و بالابر فشرده، تسمه، موتورها و درایوهایی طراحی نمود که اندازه اتاق های موتور را کاهش دهد. اما نگرانی اصلی همان مکانیسم ایمنی و سیستم ترمز بود که غلبه بر آن "اوتیس" را چنین مشهور ساخته است.
ملاحظات یک سیستم ترمز در آسانسور که می تواند تا بلندای یک کیلومتر بالا برود چیست؟ بر اساس گفته "داریل ماروین" مدیر اختراعات اوتیس، یک آسانسور وزنه ای می تواند تا 45 مایل در ساعت شتاب گیرد و حدود 572 درجه فارنهایت گرما تولید نماید. مکانیسمی که این سقوط آزاد را متوقف میکند باید حرارت تولید شده توسط شتاب آن را تحمل نماید و قادر به گرفتن سقوط در بدو کار باشد. اوتیس یک برج آزمایشی دارد که اکنون به منظور آزمون گزینه های مختلف برای این نوع سناریو و برای این سرعت در یک سازه به بلندای یک کیلومتر، باید بهبود پیدا کند.
تحولات این شگفتی های مهندسی، موجب پیشرفت فن آوری در مقیاس بسیار کوچکتر نیز میگردد. و ساختار شگفت چنین ابر آسمانخراش هایی انگیزه ی لازم برای توسعه و آزمایش این فن آوری ها را ایجاد مینماید. هنگامی که معماران رویای ساختمان های بلندتر را در سر دارند، مهندسان در هر صنعت - به عنوان موضوعی که برای قرن ها بوده است - برای تحقق این اهداف مورد الهام و تشویق واقع میگردند.